Op deze pagina vind je verhalen en ervaringen van andere Baha gebruikers of toekomstige Baha Gebruikers.
Els is aan de linkerzijde doof geboren en droeg aan haar rechterzijde een hoortoestel.
Net als veel BAHA-klanten ondervond ze veel problemen, looporen, oorstukje niet goed zittend, oorontstekingen.
Na veel jaren sukkelen, druppelen en slikken van antibiotica werd zij op het spoor van de BAHA gezet.
Iemand op haar werk heeft er ook een, en zo ging het balletje rollen.
Via haar KNO-arts werd het raderwerk in werking gesteld.
Eerst de nodige onderzoeken of de BAHA zinvol was, en die hadden een positieve uitslag.
De BAHA met de hoofdband/beugel werd getest en beviel Els prima, ze hoorde meer met de BAHA dan met haar eigen achter-het-oortoestel.
De beugel was erg lastig en deed haar nogal pijn.
Maar ze hield vol en na vergadering van het medisch team werd de beslissing genomen: Els komt in aanmerking voor een BAHA.
Ze kwam op de wachtlijst en na twee maanden wachten (dat twee jaar leek) was ze aan de beurt.
Op 26 maart 2006 mocht ze naar AZM Maastricht.
Er waren wat misverstanden waardoor Els niet zoals afgesproken als eerste aan de beurt was, Els heeft namelijk diabetes, maar pas om 13.00 uur.
Ook het inbrengen van het infuus verliep niet geheel volgens plan.
Een dikke blauwe hand was het resultaat.
De medici hadden daarna snel de goede ader te pakken en de ingreep kon plaatsvinden.
Els werd wakker met een fikse pijn aan haar hoofd en kreeg daar een zetpil voor waarna ze om 16.30 uur weer richting huis kon vertrekken.
De ‘suiker’ was inmiddels 3.9 daarom moest er nog een bezoekje aan de diabetesverpleegkundige worden gepleegd.
De operatie was goed geslaagd maar had ‘de suiker’ behoorlijk in de war geschopt.
Als je diabetes hebt, is het goed dit met de behandelend artsen tevoren goed door te spreken.
Na zeven dagen werd de reis nogmaals gemaakt om de hechtingen te verwijderen.
Toen alles verwijderd was en de healingcap werd teruggeplaatst hoorde Els een duidelijke klik!
Dat deed haar erg goed. De tweede controle werd tien dagen daarna gedaan en alles zag er prima uit.
Alleen bleef Els nog veel last van hoofdpijn houden en gebruikte daar Ibruprofen voor, een veel gebruikt middel bij hoofdpijn.
Het heeft enige weken geduurd voor het beurse, doffe gevoel uit haar hoofd verdween, en ze zag met verlangen uit naar het moment dat de BAHA erop geklikt zou worden.
Op 29 mei liet Els een berichtje in ons dagboek achter dat ze op 31 mei ‘haar BAHA’ zou krijgen. SPANNEND!
Op 2 juni mochten we lezen dat ze de BAHA nu twee dagen gebruikte en ERG tevreden was!
Een schroef in het hoofd.
Een gebruikersreactie van Rein Bakhoven uit Huizen op het gelijknamig artikel van Jos Overbeeke in Horen nummer 3 van mei/juni 2006.
Het gaat hier over de BAHA Cordelle en dit is een van de beengeleidings hoortoestellen van de fabriek Entific in Zweden.
Wat hier volgt is geen medisch- of audiologisch verslag. Het artikel is ook niet vaktechnisch getoetst. Het is gewoon mijn verhaal.
Ik ben in 1938 met een schizis geboren (schizis was in mijn geval een ‘hazenlip’ en gespleten verhemelte).
Deels hierdoor was ik altijd erg kwetsbaar geweest voor infecties in de neus-en bijholtes.
Ook heb ik vaak chronische ooraandoeningen in de beide midden oren gehad, waarvoor ik vele malen operaties heb ondergaan.
Links groeide zelfs een ‘goedaardig’ gezwel, dicht achter het slakkenhuis.
Ik wilde pertinent niet door een radikaaloperatie aan dat oor doof worden omdat ik dan de voortzetting van mijn succesvolle loopbaan op mijn buik kon schrijven.
Het AMC te Amsterdam verwees mij daarom in 1989 naar Prof. Dr. U. Fisch van het Universitäts Spittal in Zürich.
Deze prof. was de leermeester van Dr. Pieter G. Mirck, een der KNO-artsen van het AMC, die in Zürich de operatie mocht bijwonen.
Het gezwel werd weggenomen maar de prof. wist het gehoor te behouden.
In het AMC kreeg ik de nazorg. Het werd een groot succes.
In 1990 liet ik mij ook aan het andere oor door de Zwitserse prof. opereren.
Aan de beide oren heb ik in de loop der jaren een gehoorverlies zien oplopen tot 60-70 Db in het lage tonenbereik en tot 90-100 Db in het hoge tonenbereik (2.500 tot 5.000 Hz.).
Het beengeleidingsverlies was in het hele bereik 40 Db minder.
Als ik het goed van ‘Horen’ nr. 3 heb begrepen ligt volgens de Nijmeegse KNO- professor Cremers in dit laatste gegeven de sleutel voor de oplossing van mijn huidige hoorproblemen.
Sinds 1978 draag ik hoorapparaten.
Het werd een lijdensweg, die met één, later twee oorhangers begon.
Deze apparaten stimuleerden via de oorstukjes de looporen en gingen vaak stuk door mijn overmatige transpiratie op het hoofd.
Een ander hinderlijk verschijnsel, dat mij jarenlang bleef begeleiden, was het piepen en fluiten als het volume te hard stond.
Omstreeks 1984 werd door het AMC een stereo "botbibberbril" voorgeschreven.
De gehoorsondersteuning was te zwak.
Bovendien gingen ook déze apparaten door lichaamsvocht om de haverklap stuk en floten ‘oorverdovend’ als zij te hard stonden afgesteld.
Ik stapte daarom over naar een veel bedrijfszekerder conventionele kasttoestel, dat ook nog eens veel langer meeging en bovendien minder snel piepte.
Na de operaties in Zürich ging ook het kasttoestel bij hoger volume sneller piepen.
De hoorstukjes (voor de beide oren) die - vanwege de verhoogde infectierisico’s ook nog eens moesten worden belucht - waren namelijk niet goed meer aan te passen omdat de beide gehoorgangen inmiddels door de vele operaties te groot waren geworden.
In de zomer van 2005 werd mij door het Audiologisch Centrum van het AMC de BAHA Cordelle van Entific voorgeschreven.
Dit is een kasttoestel, dat werkt op het systeem van beengeleiding.
Het apparaat van dit type vergt een operatie in de dagopname in het ziekenhuis voor het aansluitcontact in de schedel.
Met het voltooien van de genezing van de schedel gaat al gauw twee maanden heen.
Een verdere revalidatie daarentegen hoeft voor de BAHA niet. Je kan het toestel dan meteen zó gebruiken.
In de loop der afgelopen paar jaren heb ik een voorkeur voor het kasttoestel-type ontwikkeld vanwege de grotere levensduur en capaciteit.
Ook de beschikking over ruime aanplugmogelijkheden voor andere apparatuur is onmiskenbaar een voordeel van de Cordelle van Entific.
Velen hebben een hekel aan kasttoestellen, maar ik dus niet!
Ik draag dit toestel onder de kleding om de hals in een ‘vakantieportefeuille’, die voor enkele Euro’s in een leerwinkel of op de markt te koop is.
Fijn, dat de Zweedse fabriek Entific dit type hoorapparaten in zijn productie heeft gehouden!
Ook de sterke ingebouwde ringleiding en het matige batterijgebruik zijn pluspunten voor de Cordelle.
Daarnaast is het aangenaam, dat je bij gebruik van dit toestel storingsvrij met een mobieltje kan bellen ....
De geringe afregel mogelijkheden voor de Cordelle bij oplopend gehoorverlies naar de hoge tonen toe is een zwak punt van dit apparaat.
Er zit een tuimelschakelaar op voor drie klankkleurstanden en dat is voor mijn situatie wat weinig.
In de huiskamer is dat niet zo verontrustend maar bij slechte accoustiek en met veel mensen om mij heen (vergaderingen en groepsgesprekken) raak ik snel gedesoriënteerd.
De aanmeting van een eventuele tweede BAHA zou dit probleem niet zo gemakkelijk kunnen oplossen ....
Als accessoire koos ik daarom voor bijeenkomsten met véél mensen de 'conversor' van Sense-Sonic, een draadloze microfoon met een ontvanger, die via de T-stand het geluidssignaal in de Cordelle brengt.
De Cordelle heeft ook nog een andere inplugmogelijkheid voor die ’conversor’ met een bij Entific te bestellen adaptor.
Op die manier luister ik ook naar de muziek van mijn ‘I- pod’ van de Amerikaanse computerfabriek Apple.
Je beschikt daarmee over een ruime muziekbibliotheek in zakformaat en krijgt langs deze weg ronduit een perfect, schitterend geluid.
Conclusie:
Rein Bakhoven,
Mijn (h)oren verhaal:
Ik heet Marga en ben 36 jaar oud. Ik ben moeder van 2 dochters.
Ik ben werkzaam als medisch secretaresse voor 20 uur in de week op afdeling psychiatrie in het ziekenhuis.
In januari van dit jaar ben ik dan toch echt door de mand gevallen want toen kon ik niet meer goed notuleren en kreeg ik echt problemen met het horen.
Voor mij dus merkbare klachten.
Opnieuw een verwijs naar Nijmegen toe.
Ik kreeg inderdaad de volgende dag een brief dat ik me de 7e moest melden.
Dit heb ik gedaan en die dag hing van wachten aan elkaar.
Ik heb een zaalarts, kno arts, anesthesist en audioloog gezien en gesproken.
Het gehoorverlies blijkt nu 60% links te zijn en 25% rechts volgens de hoortest.
Ik mocht gelukkig ’s avonds weer naar huis na veel aandringen omdat ik pas om half 3 de volgende dag geholpen zou worden.
De volgende dag om 10.00 uur moest ik me weer melden. Het wachten was weer begonnen.
Om 2 minuten voor half 3 moest ik ineens met spoed een o.k. jasje aan en werd ik weggebracht naar de o.k.
Daar hoorde ik dat ik onder algehele narcose zou worden geholpen.
Hier was men de hele tijd al over bezig of het algeheel of plaatselijk zou worden.
Daar dus een infuus dus algeheel.
Maandag 14 november ben ik weer aan het werk gegaan gehuld met een wit verbandje aan mijn hoofd.
Het leek wel een beetje gek maar ik voelde me wel zo danig dat ik wel kon gaan.
Het viel me wel wat zwaar om heel eerlijk te zijn. Toch vol gehouden.
Het plaatsen van de schroef is mij heel erg meegevallen dus zijn er mensen die mijn verhaal lezen en er tegen op zien kan ik alleen maar zeggen “maak je niet te druk”.
Het is mij voor 100% meegevallen!!
Ik zou zelf heel graag met leeftijd genoten in contact komen die ook een baha dragen en in soortgelijke situatie verkeren.
Groeten Marga Hermans
19-06-2006: Vervolg op het verhaal van Marga:
Hoe het verder ging.............
Ik heb op 8 november de baha schroef gekregen en 2 januari 2006 het toestel.
Ik was heel erg gelukkig want ik ben weer goed gaan horen!
Ik ben doorverwezen naar de pijnpoli in Doetinchem.
Daar heb ik drie keer een warmte behandeling gehad en men spoot verdoving en Depomedrol in.
Ook dit leek het te zijn!
Helaas, 14 dagen na de behandeling was de pijn terug. Heel veel druk pijn.
De pijn kwam ook heviger terug.
Begin mei moest ik voor evaluatie terug naar Nijmegen.
KNO arts dr. Mylanus, besloot toen om toch operatief wat te gaan doen.
Wat precies was onduidelijk omdat hij voor een raadsel stond wat de oorzaak is van de klachten.
Op 29 mei ging ’s middags op mijn werk de telefoon, zoals heel vaak het geval is, maar dit keer was het voor mij persoonlijk.
De o.k. planning van het Radboud ziekenhuis of ik dinsdag 30 mei tijd had dan werd ik geopereerd.
Alle lopende zaken afgebeld en er voor gegaan.
’s Morgens om half 10 mocht ik me melden.
Dit dus wel gedaan.
’s Middags om 14.00 uur was ik op de o.k. Dr. Mylanus kwam en vertelde dat hij zo bij zo een nood schroef ging plaatsen en verder wel zag wat hij ging doen.
De o.k. ging ongeveer een uur duren.
Een week later op 7 juni moest ik voor controle.
Ik was pijn vrij en enthousiast.
Tijdens de operatie heeft hij spiertjes, peesjes en zenuwtjes direct achter en onder de oude schroef stuk gemaakt.
De huid dunner gemaakt en hij heeft een nood schroef hoger geplaatst.
De hechtingen zijn verwijderd.
Hij vond het geweldig dat ik pijn vrij was maar begrijpen deed hij het nog niet.
Ik mocht thuis meteen de baha er weer op klikken.
Ik voelde voor het eerst sinds een half jaar niet dat ik deze erop deed.
Het gaf voorheen altijd een druk gevoel maar ik dacht dat dit zo hoorde evenals de voorgaande klachten.
Ik ben heel blij dat ik deze operatie heb laten doen.
Nu 14 dagen later gaat het nog steeds goed.
Afgelopen week voor het eerst weer gevolleybald na de operatie en ook dit zonder pijn!!!
Ik heb heel veel profijt van de baha dat ik daarom deze operatie ook heb laten doen!
Over een half jaar moet ik terug voor controle om te kijken of deze operatie echt heeft geholpen.
De baha zit dus gewoon op de oude schroef met een reserve schroef onderhuids als het toch weer klachten gaat geven.
Ik hoop zelf uiteraard van niet!!
Alle mensen die dit lezen en nog moeten besluiten of ze de operatie willen laten doen zou ik adviseren GA ER VOOR!!
Marga Hermans
Om te beginnen, stel ik mij eerst maar eens even voor:
Mijn (v)oorgeschiedenis in een notedop:
Graag wil ik mijn BAHA-operatie-ervaringen vertellen aan de mensen die daarin geïnteresseerd zijn.
Conny geeft mij de gelegenheid om het op haar website te plaatsen, dus bij deze!
18 september 2005:
Ik denk dat ik, achteraf beschouwd, beter of liever onder narcose geholpen en voor een of twee nachten opgenomen zou zijn.
Mijn grote dank gaat uit naar dr. van den Berge voor zijn werk, dat mij gelukkiger en mijn leven zoveel rijker maakt.
Succes en sterkte gewenst aan ieder, die voor de keus en /of beslissing staat!
Jeanneke.
P.S. Dat niet in alle ziekenhuizen hetzelfde beleid gevoerd wordt, wat betreft verpleegkundige houding en handelen, is mij duidelijk geworden bij deze laatste opname operatie in Ziekenhuis MCL ( Leeuwarden).
Ter kennisgeving zal ik daarvan ook verslag doen.
Om 14.00 uur meldde ik mij, in het gezelschap van mijn echtgenoot, aan de balie van het Daghospitaal.
Na de operatie, op de verkoeverkamer, werd de onvrede over het in de soep gelopen programma nog eens druk besproken door het verplegend
personeel van het Daghospitaal en verkoeverruimte en ook weer in mijn bijzijn.
Ik heb dat als uitermate vervelend ervaren.
Terug op de afdeling, om 18.00 uur en normaliter "sluitingstijd" neem ik aan, kreeg ik de voorgeschreven medicijnen, eten en drinken van de verpleegster, alles prima.
29 september 2005.
Vandaag is het twee weken geleden dat ik de botschroef kreeg.
Ik voel me prima, heb sinds afgelopen zondag geen pijn meer.
Jeanneke Barnas
24-11-2005:
Op deze 24e november wil ik even heet van de naald vertellen, dat ik sinds half twee vanmiddag in het verrijkende, maar zo in het begin nog wel vermoeiende bezit ben van de BAHA Compact.
Het is maar een klein apparaatje, makkelijk op de schroef te klikken, tekst en uitleg zijn duidelijk verschaft en voorlichting over onderhoud en verzekering van het toestel is ook goed gegeven.
Staat ook allemaal in de bijgevoegde papieren, dus alles is prima geregeld.
In de auto uit Leeuwarden op weg terug naar huis heb ik genóten van de CD die Hans draaide op normaal volume.
Het is niet te geloven, wat je meemaakt, als de muziek zomaar huppekee je voorheen dove oor indanst.
Het lijkt wel of de linkerkant van mijn hoofd nu ook echt begint te leven.
En de Tinnitus rechts wordt al enigszins weggedrukt, nu ik links hoor.
Ik bid, dat het zo mag blijven, of liever nog dat het helemaal verdwijnt, maar zoals het nu is ben ik al heel blij.
Ik heb de schroefoperatie dan als niet zo prettig ervaren, nu ik mijn apparaatje heb, is echt alle "leed" geleden!
Het is het allemaal waard geweest voor deze keer.
Een tweede keer zo'n ingreep op die manier in het MCL, daar blijf ik bij, zou ik niet overwegen, maar dat is puur mijn persoonlijke mening en ervaring.
Over een maand wil dr. van den Berge mij met BAHA in Dokkum op het spreekuur zien, dus dan kan hij ook zien ( en van mij nog eens horen ) hoe mooi het eindresultaat van zijn werk er uitziet en hoe blij hij mij gemaakt heeft.
Jan, onze jongste zoon, speelde net op zijn spinet en neem me niet kwalijk, ik zat gewoon te janken, zó mooi is het voor mij om ons kind niet alleen te zien spelen, maar om hem ook zo te horen en daardoor te voelen spelen.
De BAHA Compact maakt mij een completer mens. Ik ben gelukkig.
Hans en alle kinderen zijn ook erg geïnteresseerd en blij voor mij en behoorlijk onder de indruk van zoveel technisch vernuft.
Het Frankenstein idee ebt nog wel weg bij de kinderen!
Morgen ga ik op een voorraad batterijtjes voor mijn apparaatje uit. Dat is een feestelijke en bijzondere boodschap om te doen!
Jeanneke Ba(ha)rnas.
Mocht je zelf ook een verhaal of ervaringen, zowel positief als negatief over de Baha hebben en je vind het leuk om dat op deze pagina te plaatsen dat kan. Stuur je verhaal
per e-mail naar mij toe en ik zorg dat het hier geplaatst wordt. Hoe meer verhalen hoe leuker en hoe beter we nieuwe toekomstige Baha gebruikers kunnen helpen.
info@connyshoekje.nl
Dit verslag is opgemaakt door Theo Leenders- Jongenelen en met toestemming van Els op deze pagina geplaatst)
Hartelijk gefeliciteerd Els, dat het horen je nu een stuk beter af mag gaan en de ontstekingen tot het verleden gaan behoren.
Op 9 juni ontving ik bericht van Els waarin ze laat weten dat het haar PRIMA gaat! Ze is erg tevreden over haar BAHA.
Klik hier om het artikel uit 'Horen' te lezen.
De BAHA is een úitkomst ! Ik hoor nu duidelijk beter. Ook in groepen.
Dit is overigens het verhaal, waarin mijn hoorproblemen en mijn oplossingen daarvoor werden beschreven.
Ik hoop dat er lezers zijn, die ik hiermee een stapje verder kan helpen.
Echter: bedacht moet worden, dat elk hoorprobleem weer anders is en ook weer andere oplossingen oproept!
Huizen
Bijna 10 jaar geleden mocht ik eindelijk naar de kno arts toe omdat ik toch wel erg veel last had van oorontstekingen.
Voordien deed de huisarts het meestal af met druppels en kuren.
Meestal na een aantal dagen of weken ging het ook wel weer over.
Daar gekomen( dit was overigens in Doetinchem) keek een kno arts erin en was alles heel mooi rustig en moest ik me maar eens melden als ik klachten kreeg.
Dit was al snel het geval en men stelde voor om buisjes te plaatsten.
Dit is gebeurd en nog onder algehele narcose.
Na dit ingreepje hoorde ik heel erg goed!
Het eerste glas water wat bij me neergezet werd, leek het wel alsof er een bom afging.
Dit leek de oplossing in eerste instantie maar na een aantal maanden verder begon de ellende toch weer opnieuw.
Wederom kno arts bezoeken.
Druppels kuren er zijn er zeer veel de revue gepasseerd.
Op een gegeven moment werd het zo erg dat ik op een zondag door de dienstdoende huisarts werd doorverwezen naar de KNO arts dat het allemaal niet goed ging door de zoveelste ontsteking en kuur die al op was.
Deze heeft het oor links gedraineerd.
De volgende dag moest ik naar de kno arts toe die ik altijd heb.
Hij heeft me meteen opgenomen en bloed geprikt en aan het a.b. infuus aangesloten.
Nu bleek dat de bloedwaardes niet omhoog gaan zoals je meestal bij ontstekingen ziet.
Dus mocht ik na twee dagen en een shock rijker doordat ik niet meer tegen de a.b. kon huiswaarts keren.
Ik kreeg een andere a.b. kuur mee.
Er is daarna een scan gemaakt waaruit bleek dat beide botten achter mijn oren vol met troep zaten.
Ik werd verwezen naar Nijmegen, om daar eens te laten kijken.
Het gehoor was intussen al wat minder geworden.
Daar aangekomen mocht ik gewoon weer naar Doetinchem terug want ik zou volgens die arts last hebben van mijn kaken en kreeg therapie voorgeschreven.
De oren waren mooi rustig, er was geen sprake van een zichtbare ontsteking.
Ik bleef de klachten houden en vond het ook wel een vreemde conclusie.
Een periode later kwamen de ontstekingen terug en werd het gaatje in het trommelvlies die het buisje had achtergelaten operatief dicht gemaakt, deze ging niet vanzelf dicht.
Dit leek een oplossing ook met het horen ging het weer iets beter.
Ongeveer een jaar later werd er weer een scan gemaakt omdat ik wederom last van het bot achter mijn oor kreeg.
Daar bleek zich zoveel rommel verzamelt te hebben dat er operatief ingegrepen moest worden.
Dit was het rechter oor.
Na de ingreep ging het verband eraf en de drain eruit en ik hoorde meteen een stuk beter.
Ik was dol gelukkig natuurlijk.
Nog geen half jaar later was de linkerkant aan de beurt omdat ook daar veel ontstekingen aan heb gehad en ook daar het bot vol met troep zat.
Helaas, toen daar het verband af ging was het gehoor slechter in plaats van beter.
Ik mocht nog een keer weer naar Nijmegen om te kijken of er iets aan het gehoorverlies gedaan kon worden.
Na een kort bezoek was ik een illusie armer want volgens deze kno arts was het wel haalbaar om aan de gehoorbeentjes te gaan opereren maar ik zou dan het onderste uit de kan willen hebben en het zou niet veel opleveren.
Het was allemaal kapot door de operaties en de vele ontstekingen volgens hem.
Wat kapot is, is kapot en weinig meer aan te doen.
Ik kreeg bedenktijd of ik nog iets verder wilde laten doen in Nijmegen.
Weer terug naar de Doetinchemse kno arts. (Ik praat nu over 2002).
Vele ontstekingen later is vorig jaar, oktober (2004) is het rechter oor nogmaals geopereerd omdat de kno arts nog niet het hele bot had schoongemaakt en er weer zoveel ontstekingen en gehoorsverlies en klachten waren dat dit zinvol was en zeker nadat hij weer een scan had gemaakt en deze beoordeeld.
Toen zijn meteen de keelamandelen verwijderd en ook weer een buisje in het rechter oor geplaatst.
(Normaal gesproken worden de buisjes die ik in tussen liggende periode heb gehad, tijdens het spreekuur onder plaatselijke verdoving gezet.
Dit is zo’n enorme opluchting als die geplaatst worden.
Bij de eerste prik is het al klaar vaak.
Je voelt hier echt niets van alleen maar opluchting en verbetering.)
Ik wilde daar heel graag een andere arts omdat ik bij de andere het gevoel had snel buiten te staan zonder heel veel wijzer te worden.
In maart mocht ik daar weer naar toe.
Het gehoorsverlies was inderdaad groter geworden.
Ik had nu Dr. Mylanus.
Hij stelde voor om een Baha toestel te gaan aanvragen bij de verzekering.
Hij heeft het kastje op de buitenkant gezet en jeeee zeg, er ging een wereld voor mij open!
Ik hoorde wel wat vreemd maar heel goed!
Ik kijk altijd iedereen aan als ik wat wil horen en dat mocht dus even niet.
Ik moest mijn ogen dicht doen en dan een gesprek volgen. Ongelofelijk!!!
Gewone toestellen waren niet aan de orde omdat ik dus intussen in beide trommelvliezen gaatjes heb van de buisjes waarbij het gaatje in het linker oor niet meer dicht wil groeien.
Rechts is wel bezig dicht te gaan.
Als deze dicht zit zal er waarschijnlijk weer een buisje in moeten omdat anders er weer vocht achter gaat zitten en weer ontstekingen gaan komen.
Dus de afsluiting met reguliere toestellen zal naar verwachting voor heel veel problemen gaan zorgen en wekelijks een bezoek aan de kno arts worden, daarom voorstel BAHA.
Hij zou een aanvraag weg doen om te kijken of de verzekering de Baha zou gaan vergoeden.
Helaas na 10 weken kregen we een afwijzing.
Meteen contact gezocht met het secretariaat in Nijmegen en de brief gezonden.
Na telefonisch contact bleek ik toch op de wachtlijst gezet te zijn en het ziekenhuis ging de kosten voor zijn rekening nemen.
Zo bleken de afspraken al wel te liggen maar alle geld wat binnen komt zou het mogelijk zijn om nog een baha extra te kunnen plaatsen bij mensen die het ook nodig hebben.
Ik kreeg in augustus een brief van Dr. Mylanus dat ik op de wachtlijst was geplaatst en dat ik daar naar toe kon bellen om welke termijn het zou gaan van wachten.
Ik bleek toen voor eind september begin oktober te zijn gepland.
Na een aantal telefoontjes bleek ik ingepland voor 8 november.
Ik zou drie weken voor de definitieve datum een bevestiging krijgen.
Helaas, er viel geen brief op de deurmat.
Op 31 oktober een belletje naar de poli gedaan om eens te informeren waar de info bleef.
Toen kreeg ik tot mijn hele grote schrik te horen dat het niet door zou gaan omdat het geld op was en dat ik de volgende dag even terug moest bellen naar de o.k. planning om meer aan de weet te komen.
Ze zouden ’s middags een vergadering hebben.
De volgende dag gebeld en gelukkig ging het gewoon door op 8 november.
De geplande o.k.’s bleken gewoon door te mogen gaan wat betreft baha’s.
Ik lag op de tafel toen er een hoofd boven me kwam en vertelde hoe hij heette.
Hij ging het schroefje plaatsen want dr. Mylanus was aan het opereren in de o.k. ernaast.
Hij deed het onder algehele narcose. Welterusten!
Na ongeveer anderhalf uur kwam ik bij op de uitslaapkamer.
Het voelde niet vreemd of raar.
Ik had een tulband om maar dat was ik al gewend uit de voorgaande operaties.
Mijn linker oor kraakte en deed een beetje zeer.
Op de kamer aangekomen bleek deze te lopen en ik dus een ontsteking rijker.
Ik mocht langzaam de hoofdsteun hoger zetten. Ik voelde me goed.
Ik had geen pijn of raar gevoel op de plek van de schroef.
's nachts moest ik wel blijven.
De volgende morgen kwam er een kno arts langs die het verband eraf haalde.
Het zag er goed uit behalve dan de ontsteking.
Hij keek aan de buitenkant even en schreef Sofradex voor.
Als dit niet hielp dan moest ik maar even naar Doetinchem toe.
Ik mocht gelukkig wel naar huis toe.
Er werd alleen door vier personen in mijn bijzijn gediscusieerd over of er nog wel of geen verband om mijn hoofd moest.
Dit is uiteindelijk wel gebeurd. Donderdag mocht ik dit er zelf afhalen.
Dit heb ik ook gedaan.
Het zag er allemaal goed uit volgens mijn man.
Het leek alsof er een kraan was losgedraaid, zo bleef het oor lopen, dus toch maar even naar Doetinchem gebeld.
Ik mocht komen.
Ik kreeg van hem toch een kuur voorgeschreven en de druppels blijven gebruiken.
Hij heeft het oor ook schoon gemaakt wat een hele opluchting was.
Woensdag 16 november moest ik terug naar Nijmegen.
De healing cap en de hechtingen werden verwijderd.
Ik had een andere arts die ik nog niet eerder had gezien of gehad samen met een co assistent.
Na vele vragen en oreninspectie werd de operator erbij geroepen.
Dit bleek dr. Van Spronzen te zijn.
Hij kwam me geheel niet bekend meer voor.
Hij heeft de plek bekeken en de healing cap en het verbandje wat tussen de schroef en het hoofd zit verwijderd.
Ik vond het net boomschors lijken het was meters lang en heel dun verband.
Het zag er allemaal goed uit.
De oorontsteking was nog niet helemaal tot rust maar was mooi droog intussen.
Bij klachten moet ik me meteen weer melden anders krijg ik een oproep van Nijmegen over ongeveer 6 á 7 weken om het kastje erop te laten zetten.
Ik ben heel benieuwd hoe dit dadelijk zal zijn.
Ik vind het een stuk goed werk tot nu toe wat men heeft geleverd in Nijmegen al keek ik er een beetje vreemd tegen aan door steeds maar andere artsen te zien en te spreken en dr. Mylanus me niet opereerde en ik hem helemaal niet meer heb gezien of gesproken.
Volgens mij is dit niet de gang van zaken normaal gesproken.
Ik hoop door dit verhaal op te schrijven ik mensen help!
Twee weken na de plaatsing van de schroef kreeg ik een klemmend gevoel net iets naast en onder de schroef.
In Nijmegen bij de KNO arts geweest om dit aan te geven.
Er was niets te zien maar toch had ik er last van.
Ik kreeg Emla zalf voorgeschreven. Dit deed niets.
Een bezoek later werd er over gegaan op pijnstilling.
Even lucht dit op maar ook daarmee niet weg alleen onderdrukt.
Op 21 december is besloten om er spuiten in te gaan geven.
Dit leek het te zijn. Het hielp!
Helaas ook dit was tijdelijk.
Ik kreeg een verdovende injectie en Depomedrol toegediend.
Dit ging door tot begin januari.
Ik ben er steeds voor op en neer gegaan naar Nijmegen.
Dit was 50 kilometer heen en 50 kilometer terug.
Het horen was perfect na 2 januari maar van de pijn niet verlost.
Ik had last met brood eten, met lopen en met sporten het meest.
Ik kon niet meer op mijn linker kant liggen in bed. Op het werk gaf het klachten.
Ik had het gevoel scheef te gaan lopen. Dit was gelukkig niet zo.
Tijdens het spreekuur werd de schroef nog even gedemonteerd.
Het zag er allemaal heel mooi uit.
Nadien kreeg ik steeds meer klachten dus maar weer gebeld.
Een week later kreeg ik weer de spuiten in het Nijmeegse toegediend.
Ik mocht de dinsdag daarna bellen om te horen wanneer ik geopteerd zou gaan worden.
Om 16.10 uur werd ik wakker op de uitslaapkamer met een hoofdverband om.
Het verbaasde me dat ik voor het eerst sinds een half jaar niets voelde.
Ik was van mening dat dit nog van de narcose kwam.
Ik durfde niet te hopen en te denken dat ik echt geen pijn had.
Ik moest een nacht blijven omdat ik pas laat in de middag was geholpen en erg duizelig was.
De volgende dag kwam de zaal arts vragen hoe het ging. Nog steeds goed dus.
Geen pijn en brood eten ging zonder pijn evenals het lopen.
Ik mocht naar huis met mooi hoofdverband wat we er ’s avonds zelf af mochten halen.
Daarna een week lang een zwart oorlapje met daarachter een gaasje en geen baha erop omdat er hechtingen zaten en wondjes.
Laat het gewoon doen!!!
Laat je niet beïnvloeden of afschrikken door mijn ervaring!
Je krijgt er zoveel voor terug!
Je gehoor dus en dat is het belangrijkst!!!
Ik ben Jeanneke Barnas - Wagener, 50 jaar oud, getrouwd met Hans en moeder van vier kinderen.
Wij wonen in Anjum, een dorp in het uiterste noordoosten van Friesland.
vanaf mijn geboorte grote (h)oorproblemen door infecties in mijn linker oor.
Na 50 jaar dokteren en zes grote operaties ben ik op 15 september 2005
geopereerd door dr. van den Berge in Ziekenhuis MCL ( Leeuwarden ).
Hij heeft mij de "botschroef" gegeven en op 10 november zal ik door het Audiologisch Centrum in Leeuwarden de BAHA aangemeten en afgesteld krijgen.
Zorgverzekeraar De Friesland vergoedt alles, ondanks mijn eenzijdige doofheid.
Vandaag is het drie dagen geleden, dat ik de botschroef heb gekregen.
Poliklinisch en onder plaatselijke verdoving.
Tegen de pijn, die ik vreesde en wel degelijk ook heb, heeft dokter van den Berge mij Naproxen 500 mg. zetpillen voorgeschreven.
Omdat ik knock out ga van die kanonnen, ben ik wat zuinig met ze te gebruiken en neem mijn toevlucht tot twee Paracetamol per keer.
Dat is bij het opstaan echt nodig.
Ook later op de dag, nadat ik het een en ander in mijn huishouden heb gedaan, en voor de nacht kan ik nog niet zonder pijnstillers.
Ik heb snel hoofdpijn, na een beetje inspanning al, moet een paar keer per dag echt een uurtje rusten en, wat ik heel vervelend vind:
het piept-suist-fluit in mijn hoofd.
Nu ook, een uur nadat ik opgestaan ben en mijn twee ochtend-Paracetamolletjes al heb genomen.
Ik geloof niet, dat ik tot de categorie patiënten hoor, die de dag na de ingreep alweer fluitend zijn of haar gewone gangetje gaat.
Ik zou morgen, na een dag of drie-vier gewoon weer aan het werk mogen, maar dat zie ik niet zitten.
Ik doe maar kalm aan en wacht eerst eens komende woensdag af; dan worden de hechtingen verwijderd.
De wond ziet er prima uit, doet niet echt pijn.
Die pijn zit eigenlijk in mijn hele hoofd, een soort algemeen gevoel van duffe zeurende beursheid in mijn schedel, met bonken en snerpende steken als ik moe ben.
Of ik een harde stoot tegen mijn hoofd heb gehad.
Ik herken het van de vorige operaties en vind het heel naar, maar ik weet ook dat het over gaat en het vooruitzicht van straks goed te kunnen horen, vergoedt alles.
Je begrijpt, dat ik ontzettend opgelucht ben, dat de ingreep achter de rug is.
Het is mij allemaal niet meegevallen.
De verdovingsspuiten, het afschuwelijke boren........ ik zou het echt niet nòg eens laten doen.
Het is nu genoeg geweest.
Nooit meer laat ik iets aan mijn hoofd doen voor gehoorverbetering.
Klinkt niet zo opgewekt, dat geef ik toe, maar ik wil eerlijk zijn.
De techniek en behandeling veranderen / vorderen snel en worden steeds verfijnder, de patiënt echter niet:
je blijft een mens met je eigen historie, ook wat operaties en dergelijke betreft.
Het houdt allemaal geen gelijke tred en dat verwart mij een beetje.
Ik ben geen zeurderig type, blijf ook niet hangen op ervaringen uit het verleden,
maar ik merk, dat ik moeite heb mij aan te passen aan de snelheid van de
hele gang van zaken in dit geval.
Het is voor mij een zeer ingrijpend gebeuren geweest, had het voor geen goud willen missen, omdat ik straks weer goed zal kunnen horen, maar
toch....
En uiteraard mag ik mijn gezin niet vergeten te bedanken voor de topzorg en het gehoor :-) ! die ik van hen kreeg in de soms moeilijke omstandigheden.
Wat zou ik het mijn ouders graag laten weten, dat hun jarenlange zorgen om mijn oor en de doofheid nu beloond zijn met het terugkrijgen van mijn gehoor.
Maar helaas zijn zij al overleden. Mocht er inderdaad méér tussen Hemel en Aarde zijn, dan zijn zij misschien allang op de hoogte!
Ik stond genoteerd voor operatie om 15.00 uur.
Na in de wachtruimte plaats te hebben genomen, kwam een van de verpleegkundigen haastig naar mijn man (!) toe, om hem
vriendelijk mede te delen, dat zij hem "over een kwartiertje op zou nemen".
Op mijn opmerking, dat ik liever had dat ze míj opnamen, reageerde zij met: "Het maakt mij niet uit hoor".....(??)
Uiteindelijk zat ik om 14.50 uur op kamer 11, omgekleed, klaar voor de ingreep.
Om 15.30 uur werd mij verteld, dat ik door drukte op de operatie-afdeling later aan de beurt zou zijn; het kon wel half zes - zes uur worden.
Een kleine tegenvaller, maar ik had alle begrip voor onvoorziene- of spoedeisende zaken c.q. patiënten.
Sneller dan verwacht, werd ik tegen vijven naar de o.k. gebracht, waar ik na een hoop gemor tussen verplegend personeel van afdeling en verkoeverruimte over de chaotische planning en de uitwerking daarvan
( dit alles in mijn bijzijn en over mijn hoofd heen ) op de gang bij de verkoeverruimte werd "geparkeerd".
De voorbereidingen voor de operatie ( scheren van operatiegebied, joderen en de locale anesthaesie toedienen ) werden ook daar op de gang en door dokter van den Berge persoonlijk gedaan...
De operatie verliep vlot en volkomen naar wens van de specialist.
Hij verdient alle lof en krijgt die ook van mij.
Vrijwel direct kreeg ik een telefoon aangereikt om mijn echtgenoot te vertellen, dat ik om 19.00 uur opgehaald kon worden.
Terwijl ik aan de telefoon in gesprek was, legde de verpleegkundige "de bel voor hulp" op mijn nachtkastje, het verpleegkundig verslag was al door haar ingevuld en zij verdween uit het zicht.
Bij het verlaten van zaal en ziekenhuis heb ik alleen nog even op afstand goeiendag kunnen zeggen tegen desbetreffende verpleegkundige en dat was dan mijn
opname- en operatiedag op afdeling C ( Daghospitaal ) van Ziekenhuis MCL.
Op 21 september heeft dr. van den Berge de hechtingen verwijderd, het verbandje rond de schroef verschoond en de healing cap teruggezet.
Hij was erg tevreden.
Het zag er allemaal goed uit en ik moest de 28e terugkomen voor controle.
Fluitend ging ik die dag naar Leeuwarden, want ik kon gewoon op mijn dove kant gaan liggen bij het slapen gaan en ik was verlost van de pijn.
De wond geneest prachtig, de healing cap is verwijderd ( zoals Theo Leenders adviseerde heb ik hem meegevraagd en gekregen), dr. van den Berge was weer zeer te spreken en blij met het resultaat van zijn werk.
Chapeau voor de vakman!
Ik mag weer normaal plenzend douchen en mijn haar wassen, maar moet wel "de boel" snel en goed droogdeppen.
Hans, mijn man, moet met een wattenstaafje en een milde lotion of olie het gebied rond de schroef zorgvuldig schoonmaken, omdat ik dat zelf maar moeilijk kan zien.
Fijn klusje voor mijn liefhebbende echtgenoot...
Vanmorgen ben ik naar kapper Jip geweest voor een opfleurende knipbeurt, zonder wassen overigens.
Jip wist niet wat hij zag, toen ik liet zien waar hij een klein beetje om moest denken bij het kammen en knippen.
"Shit, maar dàt is me wat!" was zijn reactie.
Het is een noviteit van formaat hier in Anjum, dat kun je wel stellen.
Onze kinderen vinden het ook nog steeds iets weghebben van een verminking à la Frankenstein, maar ik vind het een werelduitvinding en ik ben werkelijk enorm blij, dat ik de kans heb gekregen en het heb laten doen.
Nu ik geen pijn meer heb en me haast niet meer bewust ben van die schroef in mijn hoofd, de herinneringen aan de ingreep ook snel vervagen door het vlotte herstel, ja nu begint het grote genieten en ga ik me verheugen op 10 november: dan krijg ik de BAHA.
Ik wil nog even melden, dat dr. van den Berge het geweldig vindt, dat wij BAHA'ers op internet zoveel informatie en onderling contact kunnen krijgen, de ervaringen van ons af kunnen schrijven.
Nu heb ik dan het voorlopige einde van mijn verhaal verteld.
Ik kom terug als ik mijn BAHA heb. Tot dan!
| 
| 
|
Verzekering en Vergoeding. | Links. |