13 November 2013: Op weg naar Israël

Een jaar lang heb ik er naar uit gekeken en eindelijk was het dan zover.........Israël here I come!
Het was vroeg dag want de taxi zou mij rond 05.00u ophalen en daarna Emma Marie op gaan halen. Om 05.00u zat ik bepakt en bezakt beneden in de hal klaar voor de taxi. Daar heb ik bijna drie kwartier gezeten want de planning bleek omgegooid te zijn en Emma Marie werd als eerste opgehaald, waardoor de taxi om 05.40u bij mij was. (had ik nog 3 kwartier kunnen slapen K ) Na een hoop gedoe met mijn rolstoel, die de chauffeur niet uit elkaar kreeg en wel nodig was, anders kon hij niet in de taxi, vertrokken wij richting Schiphol. Rekening houdend met de ochtendspits en grote kans op file, waren we zo vroeg vertrokken. Zal je altijd zien…….hartstikke rustig op de weg en iets na 07.00u waren wij al op Schiphol. Toen mijn rolstoel uit de taxi kwam, bleek deze gesloopt te zijn. Het kuitstuk was van de beensteun afgebroken. Leuk, stond ik daar met een kapotte rolstoel en de vakantie moest nog beginnen L

De chauffeur hielp ons en de koffers mee naar binnen in vertrekhal 3. Daar was het nog erg rustig. Logisch want wij werden daar om 09.00u verwacht. Het eerste uur hebben Emma Marie en ik samen wat zitten kletsen, rondkijken, eten en drinken. Zo rond 08.00u kwamen er meer mensen van onze groep en daarna werd het alleen maar drukker en gezelliger. Mijn kapotte beensteun werd ook aangepakt. Petra had Duct tape bij en daarmee hebben we het kuitstuk vast gemaakt. Niet de ideale oplossing, maar hij zat vast.

Om 09.00u gingen we richting balie 32. Daar werd iedereen apart genomen door een medewerker. Onze groepsleiding had al verteld dat het beste was om mee te werken. Ook al stellen ze 10x dezelfde vraag, gewoon rustig antwoord blijven geven. Ik werd mee genomen door een mevrouw. Ik ging er vanuit dat zij Nederlands sprak, maar zodra zij haar mond opendeed, hoorde ik er bijna geen geluid uit komen en van wat ik wel hoorde verstond ik helemaal niets. Na aangegeven te hebben dat ik haar niet verstond, sprak zij wel iets duidelijker alleen had ik nog geen idee in welke taal zij sprak. Ik dacht “Help”, en heb toen maar gezegd “I’am deaf”, wijzende op mijn CI.
Gelukkig stond mijn schrijftolk Gea, bij de balie naast mij en zij zag wat er gebeurde en greep meteen in. Pffff, ik opgelucht! Gea heeft getolkt en gaandeweg kwam ik erachter dat de vrouw Engels sprak en medewerkster van EL Al Airlines was, vandaar dat zij geen Nederlands sprak. Ze stelde vragen over de koffer, of ik die zelf had ingepakt, of ik spullen van iemand anders mee had moeten nemen, of de koffer ergens onbemand had gestaan enz. Na alle vragen beantwoord te hebben mochten wij door naar de incheckbalie. Ingecheckt, koffers op de band en daarna richting de volgende controle. Daar moesten we door de beveiligingspoorten, met de rolstoel mag je langs een speciale ingang en dat ging allemaal goed. Hierna op weg naar de Gate.

Het was de bedoeling dat wij met de hele groep naar de Gate zouden gaan. Maar de groep was nergens te zien. Dirk, de man van Gea is daarom terug gelopen op zoek naar de groep. Toen we weer compleet waren zijn we naar de Gate gegaan en daar moesten we nog een keer door de controle. Terwijl wij in de rij stonden kwamen er bewapende marechaussee agenten bij de Gate staan, die stonden trouwens ook bij de incheckbalie. De controle verliep soepel, ook hier werd de rolstoel door een aparte ingang gereden en werd ik daarna met de hand gefouilleerd, wat niet zoveel voorstelde. Gea, had er wel veel werk mee want alle spullen voor het schrijftolken; laptop, tablets, velo-toetsenbord, kabels, alles moest uit de rugzak en in bakjes over de band. Ook dat liep goed af, Gea mocht alles meenemen, hiephoi!

Vlak daarna mochten de rolstoelers als eerste naar het vliegtuig. Wij werden met de rolstoel tot aan de ingang van het vliegtuig gereden en daar verder naar binnen geholpen. Zitkussen en hoofdsteun, ging mee het vliegtuig in om te voorkomen dat deze na de vlucht onvindbaar zouden zijn. Onze zitplaatsen waren heel ver achterin het vliegtuig en ik had een plaatsje aan het gangpad, met Gea naast mij.

De vlucht verliep goed en op een gegeven moment had ik eventjes de kans om bij het raam te zitten. Op dat moment vlogen we net over de kust van Turkije, waar de zon boven de Middellandse Zee al aan het ondergaan was. Om 16:15u zijn we op vliegveld Ben Gurion in Tel Aviv geland. Door een uur tijdsverschil was het in Israël al 17:15u, het was daar al donker.

De rolstoelers moesten als laatste uit het vliegtuig maar eenmaal er uit, waren onze rolstoelen er nog niet. Dat was niet zo handig maar uiteindelijk kwam het allemaal wel goed. Daarna door de diverse controles en we kregen we allemaal een visum. Dat moesten we goed bewaren omdat het visum op de terugreis weer ingeleverd moet worden.

In de aankomsthal van het vliegveld stond Aehab ons al op te wachten. Aehab is deze week onze gids. Hij is met een Nederlandse vrouw getrouwd en spreekt zelf ook Nederlands. Wel met een accent en voor mij lastig te verstaan. Eerst gingen we naar de geldautomaat om Israëlische Shekels te pinnen, helaas bleek de automaat buiten werking. Nog een andere automaat geprobeerd. De ene helft van de groep lukte het wel om hier Shekels te pinnen en de andere helft niet. Mij lukte het niet, terwijl ik wel ruim voor mijn reis naar de bank was geweest om mijn pas om te laten zetten. Morgen in Nazareth kunnen we het nog eens proberen.

Hierna met de hele groep naar de bus. Daar verliep het plaatsen van de rolstoelen even vreemd. We werden niet achter elkaar gezet, maar dwars naast elkaar. Met onze rug naar het raam. Nou ja, zal wel de Israëlische manier zijn, dacht ik eerst. Maar even later besefte ik dat het voor mij niet echt een ideale positie was. Met mijn onrustige hoofd, zou dit weleens kunnen betekenen dat ik hartstikke ziek zou worden onderweg. Na overleg met de leiding, gids en chauffeur werden we gelukkig alsnog op een normale manier, achter elkaar in de bus vast gezet. Toen iedereen veilig en wel in de bus zat, zijn we richting Nazareth vertrokken. Jammer dat het donker was en wij van de omgeving nog niets konden zien.

Bij het Nazareth Plaza hotel aangekomen, kregen we allemaal een sticker met ons kamernummer. Deze sticker moesten we op onze koffer plakken en dan werden de koffers door het hotelpersoneel naar onze kamers gebracht. Wij konden ondertussen rustig dineren. Na het diner naar de kamer en daar bleek dat wij een bad hadden. Zowel mijn kamergenootje Bernadette als ik, kunnen niet in bad en dat hadden wij beide aangegeven. Ik had vanwege mijn rolstoel ook een aangepaste kamer, dus tja dan verwacht je toch iets anders. Mijn rolstoel kon maar net door de deur, de kamer zelf was ruim genoeg. Alleen de badkuip was een probleem. Dus de reisleiding erbij en die kwam even later terug om te vertellen dat wij wel een aangepaste kamer hadden met douche. Wat bleek nou………naast de badkuip op de badkamervloer was een afvoerputje gemaakt en daar stond een wankel plastic krukje boven……..dat was onze aangepaste douche. We moesten de badslang gebruiken, daar konden we ons mee natsproeien. Ach ja, het had wel wat en het was gelukkig maar voor drie dagen, we hebben er wel om gelachen hoor L  Na ons verder geïnstalleerd te hebben en natuurlijk samen liggen kletsen, zijn we gaan slapen.